Michał Wiśniewski
autor
Bio
adwokat Tytus Mystkowski
redakator
Ukończyłem Uniwersytet Jagielloński na Wydziale Prawa i Administracji. Od 2016 r. jestem członkiem Szczecińskiej Izby Adwokackiej. Legitymuję się dziesięcioletnim doświadczeniem w zakresie świadczenia pomocy prawnej. Moje zainteresowania zawodowe koncentrują się w szczególności wokół prawa cywilnego, prawa karnego oraz prawa gospodarczego. Chętnie podejmuję się prowadzenia spraw konsumentów przeciwko bankom i innym instytucjom finansowym.
Zgodnie z informacjami udostępnionymi przez Komendę Główną Policji[1] na terenie RP w 2024 r. doszło do 21.519 wypadków – w tym 1.896 wypadków ze skutkiem śmiertelnym. Ponadto w wypadkach drogowych ranne zostały 24.782 osoby (w tym 7.796 osób ciężko rannych).
Choć od niemal 10 lat tendencja występowania wypadków drogowych maleje (w 2015 r. doszło do 32.967 wypadków) to wciąż ich częstotliwość jest zatrważająca. Dlatego też tak istotne jest, aby wiedzieć na co należy zwrócić uwagę, ażeby odpowiedzialność za spowodowanie wypadku nie została przypisana niewłaściwej osobie.
Zgodnie z treścią art. 177 § 1 Kodeksu karnego kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 (przyp. autora: trwające powyżej 7 dni – tzw. średni uszczerbek na zdrowiu), podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Zatem dla przypisania odpowiedzialności karnej za spowodowanie wypadku konieczne jest wykazanie, że naruszenie przez daną osobę zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym spowodowało wypadek.
W literaturze wyróżnia się trzy rodzaje naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym:
- naruszenia będące bezpośrednią przyczyną wypadku;
- naruszenia będące pośrednią przyczyną wypadku;
- naruszenia niepozostające w żadnym związku ze spowodowaniem wypadku.
Dla przypisania odpowiedzialności karnej sprawcy za spowodowanie wypadku konieczne jest udowodnienie, że naruszone bez niego zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym były bezpośrednią przyczyną wypadku.
Dla przypisania odpowiedzialności karnej sprawcy za spowodowanie wypadku konieczne jest udowodnienie, że naruszone bez niego zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym były bezpośrednią przyczyną wypadku.
Przykład:
Pojazd B. porusza się za pojazdem A. Kierowca pojazdu A. jest zmuszony do gwałtownego i nagłego hamowania, ponieważ na jezdni znienacka pojawiło się zwierzę. Pojazd B. nie jest w stanie wyhamować przed pojazdem A. i w niego uderza. Zarówno kierowca pojazdu A., jak i kierowca pojazdu B. doznali średniego uszczerbku na zdrowiu. Kto ponosi odpowiedzialność za zaistniałą sytuację?
Kierowca pojazdu A. naruszył zasadę bezpieczeństwa w ruchu lądowym, która wynika z treści art. 19 ust. 2 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym, ponieważ kierujący pojazdem jest obowiązany hamować w sposób niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu lub jego utrudnienia.
Jednocześnie kierowca pojazdu B. naruszył zasadę bezpieczeństwa w ruchu lądowym, która wynika z treści art. 19 ust. 2 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym, albowiem kierujący pojazdem jest obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.
Zatem należy przyjąć, że gdyby kierowca pojazdu B. zachował tzw. bezpieczny odstęp to do wypadku by w ogóle nie doszło – pomimo nagłego hamowania pojazdu A. Dlatego naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym przez kierowcę pojazdu B. było bezpośrednią przyczyną spowodowania wypadku, zaś naruszenie kierowcy pojazdu A. co najwyżej jego pośrednią przyczyną.
[1] https://statystyka.policja.pl/st/ruch-drogowy/76562,wypadki-drogowe-raporty-roczne.html
